نقش نمایش خلاق در تعلیم‌وتربیت با بهره‌مندی از آرای جان دیویی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی رشته‌ی دکتری فلسفه‌ی هنر، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

2 دانشیار گروه پژوهش هنر، دانشکده کارآفرینی و پژوهش های عالی هنر، دانشگاه هنر اصفهان

3 هنر های نمایشی، دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران . ایران ، تهران

چکیده

پژوهش حاضر با استفاده از پژوهش‌های بنیادی در فلسفه‌ی دیویی، نقش بازی‌های نمایشی در ارتقای آموزش در مدارس را موردمطالعه قرار می‌دهد تا بتواند با بهره‌گیری از یافته‌های خود ویژگی‌های تئاتر آموزشی را معرفی و راهکارهایی برای افزایش کارکرد آن پیشنهاد دهد. بدین منظور پس از پرداختن به مفاهیم اساسی در فلسفه‌ی دیویی نظیر پراگماتیسم، تجربه، زیبایی‌شناسی، دموکراسی و نقش بازی‌های نمایشی در تعلیم‌وتربیت، برای مطالعه‌ی موردی، نمایش خلاق با رویکرد حل مسئله‌ی دیویی مورد بازخوانی قرار می‌گیرد.
هدف پژوهش پاسخ دادن به این سوال است که چگونه می‌توان با تلفیق رویکرد حل مسئله‌ی دیویی در تکنیک نمایش خلاق بر توانایی دانش‌آموزان در درک مفاهیم و حل مسائل تأثیر مثبتی گذاشت؟
اولین مرحله‌ی اجرای نمایش خلاق معمولا بازگو کردن یک داستان مناسب به‌صورت کامل برای دانش‌آموزان است. اما این مطالعه نشان می‌دهد که اگر داستان به‌صورت نیمه‌تمام بازگو شود و دانش‌آموزان به تکمیل آن در ادامه‌ی نمایش بپردازند، این رویکرد منجر به ایجاد شدن مسئله در ذهن دانش‌آموزان می‌شود و آنها را برای حل مسئله به فعالیت ترغیب می‌کند. نمایش خلاق با رویکرد حل مسئله ابزار آموزشی مفیدی است که بهره‌گیری صحیح از آن می‌تواند در رشد، تکامل اخلاقی و توانمندی‌های اجتماعی دانش‌آموزان تأثیر قابل‌توجهی داشته باشد و آنان را برای حل مسائل در زندگی فردی و اجتماعی توانا سازد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Role of Creative Drama in Education using Views of John Dewey

نویسندگان [English]

  • Milad Hasannia 1
  • nader shayganfar 2
  • rahmat amini 3
1 Ph.D. Student of Philosophy of Art, Faculty of Law, Theology and Political, science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.
2 Assistant Professor of Art Research, Faculty of Entrepreneurship and Advanced Studies of Art, Isfahan Art University
3 finearts university of tehran iran tehran
چکیده [English]

John Dewey thought that the mission of philosophy was social change, and the desired change could be achieved through education. According to Dewey, the sole purpose of education is to reform society and pave the way for social progress, thus demonstrating the necessity of education for the survival of society. Cultural and artistic venues such as educational theater are useful venues that can have great effects on moral growth and desired social change for their communities. Creative Drama provides an opportunity for people to express their inner desires. Here, certain situations similar to reality are created, where the audience is allowed to practice and experience life, without having to endure losses and lose opportunities. Dewey's aesthetic and educational theories can be useful in increasing the social and artistic function of creative drama.
This study was mainly based on secondary research using existing fundamental works of Dewey's education philosophy and aesthetics, aiming to explore the effect and importance of theatrical plays as a means of promoting education in schools and the community at large. The main features of applied theater are introduced and suggestions are provided to increase the effectiveness and function of this art form as a way to improve people's social lives. For this purpose, after examining the basic concepts of Dewey's philosophy (e.g. pragmatism, experience, aesthetics, education, and the role of theatrical plays in education) certain and specific aspects of the applied theater are introduced. This study also included a case study of creative drama based on Dewey's educational theories. By re-reading creative drama, suggestions are presented in order to use Dewey's educational theories, hoping to help artists to take proactive steps in the field of education aimed at social awareness and change.
According to Dewey, students develop in an educational setting where they can experience and interact with the issue at hand. Each and every student needs to play a role and cooperate in their learning process. Dewey believed problem-solving to be the best teaching method, fitting individuals for life and empowering them to solve problems in their personal lives and their social interactions. Problem-solving was deemed the best teaching method by Dewey, which leads to creative drama and its effectiveness since its base foundation is formed around the theory of problem-solving. The first step in creative drama is to tell a story to students thoroughly. This paper seeks to show that when a story is told to students incompletely, in order to be completed by them in a creative drama, a problem will be formed in their minds, encouraging them to solve it. If the content of creative drama is presented to learners in full detail, their mental engagement with the content will be reduced, and, consequently, their ability and motivation to interact will diminish. Performing creative drama based on problem-solving exposes students to the problem in a creative manner; they are encouraged to cooperate and think to bring the drama to a desirable end. Placed at the core of problem in creative drama, students are forced to think and provide solutions that ultimately are skills that they will need in their own lives.

کلیدواژه‌ها [English]

  • John Dewey
  • Education
  • Applied Theatre
  • pedagogical theatre
  • Creative Drama
آرنشتاین، دونالد (1378)، زیبایی‌شناسی در تعلیم‌وتربیت: چند مبحث اصلی، سیدمهدی سجادی، امیرکبیر، تهران.
آشفته گوراب زرمخی، مریم، میرزمانی، محمود، و پریناز بنی‌سی (1395)، اثربخشی آموزش نمایش خلاق بر اختلالات رفتاری و هوش هیجانی کودکان پیش‌دبستانی، فصلنامه آموزش، مشاوره و روان‌درمانی، سال پنجم، (20)،صص 34-51.
اسکفلر، اسرائیل (1366)، چهار پراگماتیست، محسن حکیمی، پنگوئن، تهران.
امینی، رحمت، و {دیگران} (1394)، طراحی بعد عاطفی-اجتماعی محیط‌های یادگیری سازنده‌گرای اجتماعی منطبق با مولفه‌های نمایش خلاق، تئاتر، (60)،صص 39-56.
انصاری، مریم، و {دیگران} (1393)، تحلیلی بر نظریه‌ی تجربه‌ی زیبایی‌شناسی جان دیویی، پژوهش در برنامه‌ریزی درسی، (14)،صص 51-62.
پرندرگست، مونیکا، و جولیانا ساکستن (1394)، تئاتر کاربردی: موردپژوهی‌های بین‌المللی و چالش‌های عملی، علی ظفرقهرمانی‌نژاد، انتشارات نمایش، تهران. پورحسینی، محمد، سجادی، مهدی، و محسن ایمانی (1394)، تربیت زیبایی‌شناختی از منظر جان دیویی و ابوحیان توحیدی، حانون، تهران.
جعفری، نرگس (1391)، تأثیر نمایش خلاق بر میزان مهارتهای اجتماعی کودکان، کتاب ماه کودک و نوجوان، (180)،صص 20-27.
چمبرز، دیویی (1388)، قصه‌گویی و نمایش خلاق، ثریا قزل‌ایاغ، مرکز نشر دانشگاهی، تهران.
حیدری، جمشید، پورجمشیدی، مریم، و حسین زنگنه (1395)، تأثیر تلفیق اصل زایگارنیک در نمایش خلاق بریادسپاری و بازآفرینی مفاهیم کتاب هدیه‌های آسمانی، ابتکار و خلاقیت در علوم انسانی، دوره ششم، (2)،صص 101-120.
خلعتبری، غلامرضا (1391)، شناخت مبانی فلسفه تربیتی تئاتر پداگوژیک، نمایش، (157)،صص 59-63.
دیویی، جان (1327)، مدرسه و اجتماع، مشفق همدانی، بنگاه مطبوعاتی صفی‌علیشاه، تهران. دیویی، جان (1328)، آموزشگاه‌های فردا، امیرحسین آریان‌پور، بنگاه مطبوعاتی صفی‌علیشاه، تهران.
دیویی، جان (1341)، مقدمه بر فلسفه آموزش‌وپرورش: دموکراسی و آموزش‌وپرورش، امیرحسین آریان‌پور، شفق، تبریز.
دیویی، جان (1350)، مدرسه و مفهوم پرورش در آن، هوشنگ رهنما، مکتب مام، (23)،صص 20-22.
دیویی، جان (1391)، هنر به منزله‌ی تجربه، مسعود علیا، ققنوس، تهران. ذکریایی، منیژه، و {دیگران} (1387)، بررسی اثر اجرای برنامه درسی با بهره‌گیری از قصه‌گویی و نمایش خلاق بر خلاقیت و یادگیری دانش‌آموزان دختر پایه چهارم مقطع ابتدایی منطقه 5 شهر تهران، پژوهشنامه تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی بجنورد، 4(16)،صص 19-52.
رضایی، منیره (1383)، نقد و بررسی نظریه‌ی زیبایی‌شناسی برودی در تعلیم‌وتربیت، رساله‌ی دکتری، دانشگاه تربیت مدرس.
سرمدی، محمدرضا، و {دیگران} (1397)، استلزامات تربیتی مولفه‌های زیبایی‌شناسی جان دیویی در نظام آموزش از دور ایران، فصلنامه‌ی مطالعات روانشناسی تربیتی، (32)،صص 135-184.
شریعتمداری، علی (1389)، اصول و فلسفه‌ی تعلیم‌وتربیت، انتشارات امیرکبیر، تهران. صبوری، خیرقدم، و مرجان کیان (1392)، تأثیر نمایش خلاق بر خلاقیت کودکان پیش‌دبستانی، خلاصه مقالات ششمین همایش بین‌المللی روانپزشکی کودک و نوجوان، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی تبریز، 27-29 شهریور. عبدی قشلاق، فتانه، و جعفر پویامنش (1393)، بررسی اثربخشی نمایش خلاق بر خلاقیت کودکان پیش‌دبستانی، نشریة علوم رفتاری، 6(22)،صص 105-121.
عسگری، محمد، احمدی طهور سلطانی، محسن، و ناهید یلفانی (1393)، اثربخشی آموزش نمایش خلاق بر خلاقیت دانش‌آموزان پیش‌دبستانی شهر همدان، ابتکار و خلاقیت در علوم انسانی، دوره سوم، (4)،صص 35-54.
علوی لنگرودی، کاظم، و افسانه رجایی (1395)، تأثیر برنامه درسی قصه‌گویی و نمایش خلاق بر خلاقیت و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان دختر پایه پنجم ابتدایی در دروس انشاء و هنر، پژوهش در برنامه‌ریزی درسی، دوره دوم، (24)،صص 118-129.
فرحزادی، نیکو، امیری مجد، مجتبی، و سعیده بزازیان (1397)، تأثیر روش نمایش خلاق بر کاهش اختلال‌های درون‌نمود کودکان پیش‌دبستانی، سلامت روان کودک، دوره پنجم، (3)،صص 47-57.
قاسم‌تبار، سید نبی‌الله، و همکاران (1391)، تأثیر نمایش خلاق بر تحول اجتماعی کودکان پیش‌دبستانی، روان‌شناسی تحولی روان‌شناسان ایرانی، (32)،صص 405-413.
کاپلستون، فردریک چارلز (1392)، تاریخ فلسفه: از بنتام تا راسل، بهاءالدین خرمشاهی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی سروش، تهران.
مامی، شهرام، و کامران امیریان (1395)، تأثیر نمایش خلاق بر سازگاری اجتماعی، قضاوت اخلاقی و خلاقیت دانش‌آموزان، آموزش و ارزشیابی، (36)،صص 75-91.
مرادی مخلص، حسین، هوشمندی شجاع، مریم، و وحید صالحی (1397)، بهبود سازگاری اجتماعی کودکان دارای اختلال کم‌توجهی/ بیش‌فعالی با توسعه‌ی منطقه‌ی تقریبی رشد در بستر نمایش خلاق، فصلنامه کودکان استثنایی، (1)،صص 73-84.
مورس، ریچارد (1392)، بنیان‌های جنبش تئاتر تعلیمی، حسین فدایی‌حسین، کتاب صحنه، (95)،صص 91-68.
میرزایی، پروین، و سوگل قمری (1399)، اثربخشی بازی گروهی، قصه‌گویی و نمایش خلاق بر کاهش اضطراب دانش‌آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر تهران، پژوهش در یادگیری آموزشگاهی و مجازی، شماره 29،صص 69-78.
نادری، نگین، بشلیده، کیومرث، و مدینه عموری (1394)، اثربخشی کتاب‌درمانی و نمایش خلاق بر مشکلات رفتاری کودکان دختر پیش‌دبستانی، مقالات دومین کنفرانس ملی و اولین کنفرانس بین‌المللی پژوهش‌های نوین در علوم انسانی. نلر، جی. اف (1377)، آشنایی با فلسفه‌ آموزش‌وپرورش، فریدون بازرگان دیلمقانی، سمت، تهران. نیکولسن، هلن (1389)، درام کاربردی: موهبت تئاتر، علی ظفرقهرمانی‌نژاد و {دیگران}، افراز، تهران.
هادسن، جان (1382)، کاربردهای نمایش، یدالله آقاعباسی، انتشارات نمایش، تهران. هولفیش، گوردون. و فیلیپ ژ. اسمیت (1389)، تفکر منطقی روش تعلیم‌وتربیت، علی شریعتمداری، سمت، تهران.
هینیگ، روت‌بیل و لیدا استیل‌ول (1381)، نمایش خلاق در کلاس درس، علی‌حسین قاسمی، انتخاب نو، تهران.
Adiguzel. H. A., Timuçin, E. (2010), The effect of creative drama on student achievement in the instruction of some development and learning theories, Procedia Social and Behavioral Sciences, 9, 1741–1746.
Annarella, L. A. (2000), Using creative drama in the writing and reading, Retrieved August 21, 2010 from: http://www.eric.ed.gov/ericcwebportal/recorddetail?accno.
Arieli, B. (2007), The interaction of creative drama into science teaching, Retrieved August 18, 2010 from: http://www.krex.kstate.edu/dspace/ bitstream/ 2097/531/1/ BrachaArieli.
Atas, M. (2015), The reduction of speaking anxiety in EFL learners through drama techniques, Procedia-Social and Behavioral Sciences, 176, 961–969.
Bayraktar, A. & Okvuran, A. (2012), Improving Student's Writing Through Creative Drama, Procedia-Social and Behavioral Sciences, 51, 662-665.
Conard, F., & Asher, J. W. (2000), Self-concept and self-esteem through drama: A meta-analysis, Youth Theatre Journal, 14, 78-84.
Dimililer, Ç. Kurt, M., Kaşot, N., & Sözüdoğru, O. (2017), Technology and Drama based Creative Collaborative Writing in Teaching, Eurasia Journal of Mathematics, Science and Technology Education, 13(8), 5095–5106.
DuPont, S. (1992), The effects of creative drama as an instructional strategy to enhancement the reading comprehension skills of fifth-Grade remedial readers, Reading Research And Instruction, 31, 35.
Galleger, K. (2000), Interrupting “truths”, engaging perspectives, and enlarging the concept “human” in classroom drama, Youth Theatre Journal, 14, 13–25.
Hui, A., & Lau, S. (2006), Drama education: A touch of the creative mind and communicative-expressive ability of elementary school children in Hong Kong, Thinking Skills and Creativity, 1(1), 34–40.
Ienguna, Y. i., iskenderoilua, T. (2010), A review of creative drama studies in math education: aim, data collection, data analyses, sample and conclusions of studies, Procedia Social and Behavioral Sciences, 9, 1214–1219.
Karakelle, S. (2009), Enhancing fluent and flexible thinking through the creative drama process, Thinking Skills and Creativity, 4, 124-129.
Kardas, M. N., & Koç, R. (2017), Effect of Drama Instruction Method on Students’ Turkish Verbal Skills and Speech Anxiety, International Journal of Progressive Education, 13(1), 64–78.
Kuimova, M. V., Uzunboylu, H., Startseva, D.A., & Devyatova, K. P. (2016), Advantages of extracurricular drama activities in foreign language teaching, Ponte, 72(6), 5.
Laidlaw, L. (2001), Drama and complexity: Teaching at the edge, Youth Theatre Journal, 15, 15–22.
Pekdogan, Serpil; Korkmaz, Halil Ibrahim (2016), Improving the Perception of Self-Sufficiency towards Creative Drama, European Journal of Educational Research. Vol 5. No 3. 101-108.
Sengün, Y., & Iskenderoğlu, T. (2010), A review of creative drama studies in math education, data analyses, sample and conclusions of studies, Procedia Social Behavioral Science, 9, 1214-1219.
Shawn, K. (2001), The door to creativity: Rediscovering imagination, Teaching Theatre, 12(2), 8–12.
Taggar, S. (2001), Group composition, creative synergy and group performance, Journal of Creative Behavior, 35(4), 261–286.
Toivanen,T., Komulainen, K. & Ruismaki, H. (2011), Drama education and improvisation as a resource of teacher student’s creativity, Procedia-Social and Behavioral Sciences, 12, 60-69.
Walsh-Bowers, R., & Bassor, R. (1999), Improving early adolescents’ peer relations through classroom creative drama: An integrated approach, Social Work in Education, 21(3), 23–30.
Weber, S. (2017), Drama pedagogy in intermediate German: Effects on anxiety, German as a Foreign Language, (1), 1–21. Yassa, N. (1999), High school involvement in creative drama, Research in Drama Education, 4 (1), 37-49.