Triple Sudud in the works of Maraqi and his son Abdulaziz

Document Type : Research Paper

Author

Head of Ethnomusicology department of Art university of Tehran

Abstract

The subject of this article is to study "Shadd" in the triple specimen presented in the works of Abdulqâdir Maraghi and his son Abdulaziz that is Ruh, Sabâ and Khâb in the late Timurid era and a brief description of its continuation under the title Quadruple Sudud in Safavid era. Shadd had different meanings and this term refers to the following structural distances: the twelve main modes(Advâr), interval of perfect forth (Zul-erba) and tuning (Estekhâb/Kuk: tune). This term is mentioned in the works of Abdulqâdir and Abdulaziz   in the third meaning of it. The basis for the description of Estekhâb was based on the most important instrument of the era that was Ud. These tunes have been the main Modes (Six Avâz, twelve Adwâr, and twenty four Shuba), or Advar of Iqâ (probably Movasel) on the genre of Tarjiât. The aim of the formation of these species is to influence the audience, such as: grief, joy, sadness etc. The structure of this paper is based on three main themes: the motivation of formation of Sudud, the structure of triple Sudud and their continuity in the Safavid era. The purpose of this research is to study the sudud which has been affected in the formation of Safavid quadruple, Sudud, and finally the formation of Dastgâhi system. Although Safavid quadruple and Sudud and the structure of the Dastgâhi system have been studied in the recent decades, this topic has not been seriously considered, so the importance of this review is inevitable. The sources of this research are often based on printed treatises and more emphasis on the manuscripts of the Timurid and Safavid periods, or related to the Safavid era. The method used in this research is descriptive - content analysis. One of the most important findings of this research is the following: the perception of the time from the influence of the era of Advar-e Nahmaghi and Advar-e iqayi as Abdulqâdir and Abdulaziz as a reflection of the ethnic thoughts of the era; a subject that can also be followed in the works of the "Systematist School". In this effect, the executive behavior of musicians, and the behavior of the audience, along with the temporal and spatial conditions have been necessary. The effect of the aforementioned subject is not limited to this number, indicating that this system is open in this process, for chordophones especially for Ud (base instrument). Scales have been used in different tonalities (of seventeen tonalities). The tunes of these Sudud were unregulated non-tetrachords or regular tetrachords. Hossieni Shadd had five tones, among these five: the first, third and fifth tones were in the middle part of tones and the second and fourth were in the bass tones of those thirty-six tones. It can be inferred from the contents of the treatises of Safavid era, that at least there has been a nominal relationship, especially in relation to the Ruh, and probably the triple Sudud effect of the quadruple Sudud.

Keywords

References

الارموی، صفی­الدین عبدالمؤمن بن یوسف البغدادی (1380)، کتاب الأدوار فی الموسیقی، به اهتمام آریو رستمی، انتشارات میراث مکتوب، تهران.
اسعدی، هومان (1380)، نکاتی درباره­ی ذیلی بر مقاله­ی از مقام تا دستگاه، فصلنامه­ی موسیقی ماهور، سال سوم، شماره­ی 12، صص 63 – 79. 
بینش، تقی (1371)، سه رساله­ی فارسی در موسیقی موسیقی دانشنامه­ی علائی، موسیقی رسائل إخوان الصفا و کنزالتحف، مرکز نشر دانشگاهی، تهران. 
پورجوادی، امیر حسین (1381)، در بیان علم موسیقی و دانستن شعبات او، فصلنامه­ی موسیقی ماهور، سال چهارم، شماره­ی 15، صص 49 – 70.
خضرائی، بابک (1390)، مفهوم شَدّ و ارتباط آن با نظام دستگاهی، فصلنامه­ی موسیقی ماهور، سال چهاردهم، شماره­ی 53، صص 73 – 102.
عبدالعزیز بن کمال الدین عبدالقادر (ن. خ)، نقاوة الادوار، کتابخانه­ی نورعثمانیه، شماره­ی 3646.
عبدالمؤمن بن صفی الدین (1346)، رساله­ی موسیقی بهجت الروح، با مقابله و مقدمه و تعلیقات ه. ل. رابینودی برگوماله، انتشارات بنیاد فرهنگ ایران.
فخرالزمانی قزوینی، ملّا عبدالنبی (1362)، تذکره ی میخانه، انتشارات اقبال، تهران.
قطب­الدین محمود بن ضیاءالدین بن مسعود شیرازی (1387)، رساله­ی موسیقی از درةالتاج لغرةالدباج (در دو جلد)، تصحیح نصرالله ناصح­پور، فرهنگستان هنر، تهران.
قیصر، ابوالحسن، (ن. خ)، معرفت النغم، کتابخانه بادلیان، GB-ob, ouseley 160، صص a72 – a74.
کرامی، دوره بیگ (ن. خ)، رساله­ی کرامیه، کتابخانه­ی مرکزی دانشگاه تهران، شماره­ی 2591، صص a402 – b413.
گُتات، محمود (1384)، جایگاه صفی­الدین در عالم موسیقی، مجموعه مقالات همایش بین المللی صفی­الدین ارموی، به کوشش احمد صدری، فرهنگستان هنر، صص 101 – 118.
گمنام، دیباچه: ترشیزی، ظهوری (ن. خ)، در بیان علم موسیقی و دانستن شعبات او، کتابخانه­ی مرکزی دانشگاه تهران، مجموعه­ی 2591.
گمنام (ن. خ)، رساله در باب علم موسیقی، کتابخانه­ی مجلس شورای اسلامی، شماره­ی 5/626.
گمنام (ن. خ)، رساله در علم موسیقی، کتابخانه­ی سپهسالار، شماره­ی 18/2913، صص 363 – 365.
گمنام (ن. خ)، این رساله­ایست از علم موسیقی، کتابخانه­ی شرق­شناسی لنینگراد (سن پطرزبورگ)، شماره­ی B3983، صص a1- a3.
گمنام (ن.خ)، بدون عنوان، کتابخانه­ی مجلس شورای اسلامی، مجموعه­ی 2804 (میکروفیلم کتابخانه­ی مرکزی دانشگاه تهران شماره­ی 3808)، صص a1، a2 – b2.
مبارکشاه بخاری (1392)، ترجمه­ی شرح مبارکشاه بخاری بر ادوار ارموی در علم موسیقی، تصحیح و ترجمه عبدالله انوار، فرهنگستان هنر، تهران.
محمدی، محسن  (1380)، ذیلی بر مقاله­ی از مقام تا دستگاه، فصلنامه­ی موسیقی ماهور، سال سوم، شماره­ی 12، صص 41 – 60.
مراغی/ المراغی، عبدالقادر بن غیبی الحافظ (ن. خ)، جامع الحان، کتابخانه­ی نورعثمانیه، شماره­ی 3644.
مراغی/ المراغی، عبدالقادر بن غیبی الحافظ (1366)، جامع الحان، به اهتمام تقی بینش، مؤسسه­ی مطالعات و تحقیقات فرهنگی، تهران.
مراغی/ المراغی، عبدالقادر بن غیبی الحافظ (1372)، جامع الحان خاتمه، به اهتمام تقی بینش، مؤسسه­ی مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه)، تهران.
مراغی، عبدالقادر بن غیبی حافظ (1370)، شرح ادوار (با متن ادوار و زوائد الفائد)، به اهتمام تقی بینش، مرکز نشر دانشگاهی، تهران.
مراغی، عبدالقادر بن غیبی حافظ (2536/ 1336)، مقاصد­الالحان، به اهتمام تقی بینش، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، تهران.
مراغی، عبدالقادر بن غیبی حافظ (1388)، جامع الالحان، مقابله و ویرایش بابک خضرایی، انتشارات فرهنگستان هنر، تهران.
میثمی، سید حسین (1378)، بررسی و تحلیل موسیقی دوران صفویه، رساله­ی کارشناسی ارشد در رشته­ی پژوهش هنر ، دانشکده­ی هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، استاد راهنما: دکتر
    آذین موحد، استاد مشاور: دکتر احسان اشراقی.
میثمی، سید حسین (1380)، خاستگاه و تحول مفهوم اصطلاح دستگاه، فصلنامه­ی موسیقی ماهور، سال چهارم، شماره­ی 13، صص 55 – 68.
میثمی، سید حسین (1389)، موسیقی عصر صفوی، فرهنگستان هنر، تهران.
الکاشی، یحیی بن احمد (ن. خ)، کتاب در علم موسیقی از تصنیفات یحیی بن احمد الکاشی در زمان شیخ ابواسحق تصنیف نموده، کتابخانه مجلس شورای اسلامی، شماره­ی 2207.
Arsalan, Fazel (2007), Safi al-Din – Urmawi and theory of music: Al-Risala al-sharafiyya fi al-nisab al-Content, Analysis, and Influences, Foundation
     for Science Technology and Civilisation, Publication ID 673, March, 2007, pp. 1-24.
DOĞRUSÖZ, Nilgün and BEŞİROĞLU, Ş.Şehvar (2007), Harîrî bin Muhammed’in Kırşehrî Edvar çevirisinde perdeler itüdergisi/b sosyal bilimler,
     Cilt, 4, Sayı: 1, pp.13-22.
Wright, Owen (1978), The Modal System of ArabAnd Persian Music_A.D.1250-1300, Oxford University Press, Oxford.
 
 
 
 
Journal of Fine Arts: Performing Arts & Music
Volume 24, Issue 1
March 2019
Pages 49-58

Files

Share

How to cite

Statistics